جوانه ها
با گذشت ۵۳۰ روز از ممنوعیت تماس و شکنجه روحی و جسمی، خانواده زینب جلالیان نگرانی عمیق خود را از وضعیت زینب اعلام کردند.
کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، ۲۲ دیماه ۱۴۰۰، یک منبع مطلع اعلام کرد با گذشت ۵۳۰ روز بی خبری و قطع ارتباط، اطرافیان و خانواده زینب جلالیان بشدت نگران وضعیت سلامتی زینب هستند و رژیم ایران را مسئول سلامتی جسمی او می‌دانند.
این منبع گفت: «نزدیک یک سال است زینب جلالیان برغم شرایط وخیم جسمی و روحی از هر گونه ارتباط با بیرون و خانواده محروم شده و از وضعیت سلامتیش اطلاعی در دست نیست.
ماموران زندان اعلام کرده اند تا زمانیکه زینب جلالیان ابراز پشیمانی و مصاحبه تلویزیونی نکند این شرایط ادامه پیدا خواهد کرد.
زینب جلالیان در ۵۳۰ روز گذشته، بجز یک تماس دو دقیقه‌ای، هیچ تماسی با خانواده اش نداشته است. از زمان تبعید او از زندان خوی به زندانهای قرچک، کرمان، کرمانشاه و یزد تماس او بطور کامل قطع و خانواده در بی خبری کامل از وضعیت او هستند.»
این منبع در ادامه گفت: «زینب جلالیان در زندان خوی نیز ممنوع التماس بوده و از زمان فوت برادر بزرگترش دیگر ارتباطی با خانواده نداشته است. در همان زمان هم مسئولان سنگدل زندان فقط به خانواده زینب جلالیان خبر زنده بودن وی را میدادند.»
کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام همصدا با خانواده زینب جلالیان از همه مجامع حقوق بشری و بین المللی میخواهد برای نجات جان این زن زندانی سیاسی اقدام فوری بعمل بیاورند
زینب جلالیان، متولد سال ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی است. او اسفند ماه ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از ماهها نگهداری در سلول انفرادی اداره اطلاعات این شهر و تحمل شکنجه‌های شدید جسمی و روحی، توسط دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «محاربه» به اعدام محکوم شد.
این حکم پس از تایید در دادگاه تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد و پس از آن زینب به زندان خوی در استان آذربایجان غربی انتقال یافت. وی طی این سال‌ها در زندان به بیماری‌های متعددی از جمله اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان و کرونا مبتلا شده است.
زندانی سیاسی زینب جلالیان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. وی در تاریخ ۵تیر۹۹ و در حال اعتصاب غذا از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل شد وی در حالی در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری میشد که پیش از انتقالش به زندان کرمان در زندان قرچک ورامین به کرونا مبتلا شده بود و حالش بشدت وخیم بود و در تاریخ ۳۱ خرداد با درخواست بازگشت به زندان خوی و یا زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده بود.
این زندانی سیاسی مقاوم پیشتر نیز بارها و بارها درخواستهای ماموران وزارت اطلاعات را برای انجام مصاحبه و ندامت رد کرده و اگر چه فشارهای بسیار زیادی از جمله شکنجه و محرومیت از درمان و احتمال از دست دادن بینایی چشمانش را تحمل میکند اما حاضر به همکاری با وزارت اطلاعات و دیکتاتوری جمهوری اسلامی نشده است.
سازمان عفو بین الملل در ۲۴ بهمن ۹۹ در یک بیانیه اقدام فوری نوشت: «مأموران وزارت اطلاعات ایران، با جلوگیری از دسترسی زینب جلالیان، زندانی کرد، به خدمات پزشکی، وی را تحت شکنجه قرار داده‌اند تا او را وادار به «اعتراف» علیه خود در مقابل دوربین فلیم‌برداری کنند. این جلوگیری عامدانه از دسترسی زینب جلالیان به خدمات پزشکی موجب درد و رنج شدید وی شده است…»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر